Welkom!
Op de Website van evert rodewijk
I live on the line with my roomies. Nippers, a cat and an elephant with no name, Charlie the ladybug, Well B.
And Richard, Mister Duyvis, and Nicol.
We kissed goodbye the remains of Gaia, to wander the never ending ocean of space and time. We do not matter. We are not here. We exist in assembled algorithms, vectors and voxels. The exploding plastic inevitable. We are created by the last artist. The mothers and fathers blowing in the wind.
The oil beneath the struggling sands striked as being a force of balance to the structure of the shell of the big blue marble.
Drinking it all at once caused the disintegration of the entire planet.
Fossil stories whisper on terrestrial origins.
Our carbon based mothers and fathers, working all day and all days. Just to keep a big oil orgy going.
Gigaliters of oil and gas. Drinking everyday in huge amounts. Driving cars and eating meat. Killing the flowers and the birds. Even the butterflies did not return.
Advanced to mindless zombies. Acting as though things being not so bad.
But the result was, that not only biological life all died.
No, no. Much worse.
The world, in fact the entire planet, vanished from the multiverse.
I cant stop visualizing the lost megacosm. To me its important for our children to know how the parents lived. I often think it must have been so beautiful. The plants, the trees, The rivers, the seas. The crepuscular light.
emotieclusters 1 en 2 Evert Rodewijk
robotschaapjes
steenkamelen
automatische apen
kunstkoeien
olifanten
scrollmuizen
wielhazen
giraffeneieren
Ik heb me altijd al afgevraagd waarom we met z'n
allen niet in staat zijn een humane wereld te creëren. Mischien is het
omdat we miljoenen jaren in stamverband hebben geleefd.
Het is verweven in ons gehele wezen.
De mens is altijd woonachtig geweest in een klein dorpje. Het schijnt
zo te zijn. Zo wil ik niet denken, maar voel ik me op mijn best. Het
eilandje van veiligheid bestaat in mijn genen. Wat maakte mij zo somber
de laatste tijd. De machteloosheid van het individu? Het graaien en de
bodemloze hopeloosheid van de burger die het slachtoffer is? de
onwetendheid?
Soms
lijkt het of mensen er niet meer toe doen. Ze zijn niet zo belangrijk
voor het beeld als geheel. Ze worden gebruikt omdat ze ideaal zijn om
volumes uit te kunnen smeren. Aldus een werking te hebben in de ruimte.
Vergelijkbaar met licht en schaduw in schilderijen en foto's.
De
figuratie is de adem van het universum, een soort uitwaseming, of een
aura, opgebouwd uit bestanden: herinneringen, verhalen en
gebeurtenissen die mensen zichtbaar uitstralen en delen.
Het einde van de abstractie, de geschiedenis in omgekeerde volgorde.
In 2014 begon ik weer met staande beelden, dat zijn
beelden die niet hangen. het was allerbelangrijkst. het leven gaat
kennelijk steeds op en neer als wielrenners in bepaalde delen van
frankrijk. Ik kon de abstractie hier niet meer volhouden. Een staand
beeld werd bij mij een android. Een antropomorf. Volgens mij is het een
machinemens. Deze mens is later weer gaan hangen.
(vlotjes)
Zo staan wij, iedereen met z'n allen in groepjes, op krakkemikkerige
bootjes, vlotjes en tere overblijfselen en brokstukken van een
vastgelopen machine.
Losgemaakt van het onveilige platteland,
overgegeven aan de oneindige woelige baren. Levend in de echte wereld.
Evert Rodewijk 2015
plastic fantastic
Fluorescerend roze beest, plastic kegels.
Plastic is fantastisch spul! Het is verkrijgbaar in de felste kleuren,
en in elke gewenste vorm. Van bank tot broodtrommel, bijna alles
bestaat in de kunststoffen variant. Je zou bijna medelijden krijgen met
de kinderen die verantwoord opgroeien met alleen maar houten speelgoed.
Toch staat het materiaal synoniem voor kunstmatig, voor nep, voor
wegwerp.
Het niet al te beste imago van plastic wordt door de
presentatie Plastic Paradise van Evert Rodewijk (1959,
Roelofarendsveen) in Galerie Cokkie Snoei Bijgesteld.
De kunstenaar
bouwt minitueuze constellaties uit gerecycled plastic. Alles hangt aan
nylon draadjes. Tegen het plafond hangt een omgekeerde kattenbak, die
met gekke uitsteeksels vol vrolijke bolletjes verdacht veel weg heeft
van een sateliet. Een roze opeenstapeling van buisjes, ringetjes en
bolletjes, hier en daar een kwastje uitgekamd kunststof touw en je hebt
een toverstaf die zijn weerga niet kent.
Een blauwe bol ziet er uit als
een hemellichaam. Her en der zijn er objecten ingeprikt. “Kijk”, zegt
galeriehoudster Cokkie Snoei, “Dit blauwe dingetje viel eruit, die heb
ik hier weer ingeprikt, maar volgens mij hoort 'ie daar toch niet.”Het
blauwe vierkantje lijkt inderdaad veel te recht uit de bol te priemen.
Alles in het werk van Rodewijk ziet er evenwichtig uit. De rondingen
hebben een natuurlijk ogend verloop, als de gedraaide strengen van een
dna-model. De vrolijke hebbedingen stralen ook iets nostalgisch uit. Je
herkent her en der onderdelen: een roeispaan, een fluorescerend roze
beest, en oh ja: plastic kegels. Rodewijks miniatuurwerelden zijn
aaneengeregen jeugdsentiment. Dit is ongecompliceerde, blije zomerkunst.
tekst: Machteld Leij NRC 2007
Dingen die al bestaan en weggegooid zijn, worden bij mij afbeeldingen van een wereld die niet bestaat.
Veel in de wereld is niet echt. Het valse beeld dat veel reclame
schetst bijvoorbeeld, de 'liegen-kan-cultuur', zogenaamde reality-tv,
maar ook gewone fictie en zogenaamde 'schoonheid'. Allemaal tijdelijk
en nep! Mischien alles wel. Maar Ik wil toch ook een realistisch beeld
geven van de werkelijkheid. In die zin vind ik tweedehands en
weggegooid plastic op dit moment leuker dan oude materialen als klei of
hout om mee te werken.
De
onechtheid is een wezenlijke menselijke eigenschap. Mischien zelfs de
essentie van leven, noodzakelijk voor overleving. De natuur in
werkelijkheid is niets, het brein met haar pulsjes en het lichaam met
zijn stofjes maken de schoonheid. Onze fantasie en het vermogen om
juist niet echt te zijn maken het leven dragelijk. Emoties (neem
ze maar met een korreltje zout) voelen vreselijk echt maar de gedachten
die ze teweegbrengen zijn maar een soort vonkjes of geluidsgolfjes.
Zijn ze daarom echter dan de ladingverplaatsingen in computers? Wat is
echt en wat niet blijft een vraag die ik me steeds weer blijf stellen.
Daarom voel ik me wel een beetje een realist met te veel fantasie.
Het
gebruik van het plastic materiaal moet uitdrukking geven aan het feit
dat mensen per defenitie niet natuurlijk zijn. Mensen doen
afschuwelijke dingen met het milieu. Mensen doen slimme dingen die de
evolutie in een ontzagwekkende versnelling brengt. Mensen zijn een
beetje raar in de wereld.
Evert Rodewijk 2014
Art in the air:
Dja (2004)
text: Anastasia Chiarella
Atrium Stadhuis Den haag
With
his DJA exhibition, Evert Rodewijk is making special and effective
use of one of Atrium's key features-a vast empty, yet inviting space.
Normally exhibitions in the Atrium are displayed either on panels or
within defined areas on the ground.
DJA
by contrast is a three-dimensional composition of floating objects.
Rodewijk using plastic of all shapes and sizes to produce futuristic
structures that in turn refer to unknown, even extraterrestrial
worlds.
DJA to Evert Rodewijk includes the descriptive 'all embracing'- not in a religious context but to express the artist's fascination for the inorganic-to-organic growth process.
His
sculptures are in a stage of evolution originally initiated by man
with all of his amazing technology. Together the individual
manufactured components are assembled into three-dimensional
sculptures that create a world we can perhaps enjoy, laugh at and
live in.
Over
the past decade the inorganic-organic evolution can also be seen in
the development of his work. The pieces dating back to the 1990s,
consisting of angular steel frames covered by high-tech materials,
reflected an industrial character.
Today the works seem more organic, a fact and feeling emphasised by the use of toy figures like kermit or yellow bath-ducks.
What once started as a quest for ideal floating shapes in quasi-infinite free space is slowly turning into shelters for strange creatures and perhaps ideas for a new shelter for mankind.
Toekomstige architectuur voor de ruimtestad.
In
een wereld zonder zwaartekracht valt niets meer kapot en is alles
heerlijk licht, alsof je in de hemel bent. Of er geen oorlog en
verdriet zal zijn durf ik niet te zeggen, maar de voordelen zijn in
ieder geval duidelijk: Je kan er vliegen als een vogel! Hoog in de
lucht, voorbij de rand van onze blauwe waterplaneet begint de
oneindige ruimte, zoveel ruimte dat je er stil van wordt, of juist
gaat gillen, net zoals het je uitkomt.
Als
je daar een stad zou bouwen, zou ie er heel anders uitzien als wat je
gewend bent, er bestaat namelijk geen boven of onder.
Een architect kan zijn fantasie lekker uitleven omdat er bijna geen grenzen zijn aan de mogelijkheden, je kan er alle kanten op.
Evert Rodewijk heeft zijn 'toekomststad' gebouwd van allerlei makkelijk voor handen huis-tuin en keukenspullen.
Dat zal daarboven ook moeten, roeien met de riemen die je hebt, want spullen in een baan om de aarde brengen is duur, gelukkig zijn er allerlei ijzer- en ijsklompen die je daar kan gebruiken. Misschien vinden wetenschappers in de toekomst een techniek om daarmee te werken.
'De
kameleon', een automotor in een roeiboot, nog beter dan een klomp met
een zeiltje. Een zeepkist op wielen, een solexmotor, stepwielen, wat
oud hout en een grote zak gemengde spijkers voor twee kwartjes. Zo
ging het vroeger en ook nu nog, het zijn de basisbeginselen van alle
uitvindingen en bedrijven.
Wie
weet ontwikkeld een kind dat vandaag nog speelt met een elastiekje
een gesloopte cassetterecorder en en afgedankte autobumper morgen
bijvoorbeeld een gigasterke kabel voor een lift naar de ruimtestad.
Evert Rodewijk
(tekst bij de tentoonstelling in Madurodam juli-augustus 2004)
In
het Bovenbos leven net als in een gewoon bos allerlei wezens. Alleen
zijn deze wezens zogenaamd virtueel, ze bestaan wel, maar eigenlijk
toch ook weer niet.
Je hebt er bijvoorbeeld een soort mannetjes, die ze robots noemen. maar niet zoals gewone robots, want ze bestaan niet echt. Ze zijn virtueel.
In het bovenbos is alles kunst.
Er is geen normaal sprietje gras of beestje te bekennen, alles is er van plastic en zand en goud en gedachten.
Lekker rustig en stil zoals in een gewoon bos is het in het bovenbos niet. Alles gaat met ontzettende giga-licht-snelheid, en bovendien gaat het allemaal steeds sneller. Zodat het je soms duizelt voor de ogen.
Het
bovenbos is ideaal om in te eskepen, avond-uren te beleven, of dingen
te doen die in het echt niet kunnen. Zoals vliegen of fantaseren in
de liefde of weg te dwalen in onbekende gebieden.
'Fers2' Evert Rodewijk, 2001.
Ik
werk met kosmologische innerlijke gedachten-structuren welke op de
wereld komen in polyethy-, en propyleen plus aluminium
'beeldhouwwerken' die enigszins doen denken aan astromodellen,
constellaties of (extra)terrestrial vehicles. Mijn interesse gaat uit
naar de mogelijkheden van gewichtloosheid m.b.t. o.a. architectuur.
Ik ga uit van het materiaal (speelgoed of ander gesloopt plastic rommel) en kijk wat de mogelijkheden zijn, tegelijkertijd krijg ik een vaag plan voor een bepaalde betekenis en de (abstracte) vorm.
Dan komen de schetsen, ontwerpplanning en uiteindelijk de bouw van de verschillende onderdelen waarna op locatie de assemblage volgt.
Belangrijk is: mysterie, verwondering, uitgebreidheid van-, en leven in, moderne technologische omgevingen.
Natura Artis Magistra.
Mijn doel is ooit in staat te zijn, in mijn eigen idioom, een beeld te scheppen zo schoon als een bloem.
Evert Rodewijk
oil-orgy-mysteries
"Ik probeer de emotie weer te geven met een raadselachtige taal
de dingen die ik gebruik zo te schikken naar een eigen oerbeeld.
Het polyethyleen en -propyleen met alluminium zo te kneden
tot een visioen.
Beelden van een werking in de natuur welke tegelijkertijd aanwezig en onzichtbaar is
krachten, onvoorstelbaar groot en ongelooflijk klein
invloed op elkaar te geven.
Een 'scheur' in de ruimte die uitdrukking geeft aan de afwezigheid
van een verschil."
Getergd Erganon
De verklaring van het werk. 1999
"City of industries", 'Emmy's office', 1996. Opening:Angels Gate, USA. Evert Rodewijk 1997.
Het 'Getergd Erganon' geeft uitdrukking aan de dagen van onze tijd. Vanaf oktober 1995 tot heden heb ik er ,met tussenpauzes, aan gewerkt. Het verdween niet meer uit mijn hoofd. Het is het alles . Het begin van het leven en het einde van het fossiele tijdperk. Het 'Subliem Samengesteld Geheel' (SSG) is de ware obsessie en is overal om ons heen en in ons, toch ligt het buiten ons zichtsveld. Het is sub-atomair dan wel moleculair te klein om waar te kunnen nemen. Op alledaags niveau is het onzichtbaar omdat de complexiteit van het leven onmogelijk in een moment is te overzien.
Op
wereld-niveau is het onzichtbaar om redenen dat het G.E. op deze
schaal miljoenen jaren in de toekomst is gesitueerd.
Alleen op planetair en stellair niveau kan men zich er zonder uitleg iets bij voorstellen; constellatie. Of het een model van het heelal is kan ,nog, niet worden gezegd.
Het is de bedoeling dat de aanblik van, een van deze, geheimzinnige instrumenten, iets van herkenning en verwondering bij mij teweeg brengt, het me een idee geeft van de ónderdelen' ,plus de bindende krachten die hen bij elkaar houden.
De
ontwikkeling van het 'Getergd Erganon' nu bijna vijf jaar oud, is
voortgekomen uit de behoefte: een staat van quasi chaos om te vormen
in een,...
'toestand van georganiseerde quasi-orde'. van los (vloeibaar) tot vast. Al mijn ideeen waren los, ik had het gevoel dat het ,zo door mij gekoesterd, verband, er niet meer was. En dit moest ik op een of andere manier, kunstmatig, herstellen. In zekere zin is het dus mijn oplossing voor de fragmentarisatie van mijn microcosmos. Alle onderdelen moesten zoveel mogelijk de ruimte houden en toch onveranderlijk ten opzichte van elkaar gefixeerd zijn en tegelijkertijd uitbreidbaar en vervangbaar blijven. je zou kunnen zeggen dat ik ze niet allemaal op een rijtje bracht, maar op een bol.
Op
het eerste gezicht lijkt het een weergave van verwarring en
onzekerheid, een uitdrukking van wanhoop en onafzienbare complexiteit
en angst. De circulaire ordening hoopt echter ook een besef te
genereren van de altoos aanwezige "samen- hang" van het
minder leuke en het leuke. opdat ik me herinner dat de depressie niet
los staat van momenten van geluk. Het 'Getergd Erganon' staat voor de
werking van "leven".
Ik wilde de technische evoluties van deze eeuw, zoals het vliegtuig, de auto en de TV en de computer, de radio en de telefoon samenvatten in een apparaat opdat dit alles tezamen met alle andere dingen, dingetjes en draadjes een methode zou worden mijn verhaal te doen.
Het
ging erom dat ik dat "leven", dat verhaal, uit zou beelden
als een instrument met een verborgen werking. Het moet ergens voor
zijn. Als alle onderdelen en hun onderlinge verhoudingen beschouwd
worden kan men misschien achter de functie komen en wie weet zelfs de
werking.
Evert Rodewijk. Leiden. 1999
emmy
Ensemble
Voor de Stad en de Wereld Domeniek Ruyters
Evert
Rodewijk's sculptures look peculiarly familiar through the
incorporation of all sorts of goods from our consumer society. They
are do-it-yourself kits of our own rubbish, placed in a seemingly
technological framework.
In his work Rodewijk gives meaning to things we've grown used to dispose of after use.
Containers,
foam rubber ribbons, wires, can all have a place in Rodewijk's
ingenious constructions.
Reuse arises mainly out of sympathy for the products, out of appreciation for their visual beauty and technological ingenuity.
Rodewijk selects them by form and colour and incorporates them into very fragile, harmonious constructions. The formal application is also important as regards content.
Thus the electrical wires conceptualize the human blood vessels in the sculpture Henry II and the little cables are the tendons. In another sculpture there is a plastic eye in the heel of a shoe. It looks frightened at the spectator, while a chaotic din is created through two little speakers.
All
constructions are fragile despite the solid basic structure around
which they are built up. This fragility is due to the choice of
material, but also because of the loose way it has been attached to
the frame. Sometimes things are fastened with sewing thread,
sometimes they lie unfixed.
This fragility has a significant effect to content. In a sense it makes the technological images more human. They become little creatures, whose position in life is hesitant. To Rodewijk they really are actual characters, even from the same lineage. They come to this earth in ensemble and must always stay together. But then they also need each other, because their idiosyncracies only reveal themselves well in combination.
Rodewijk's
work is parallel to other work by a number of contemporary artists,
who seek to enhance sensitivity to all sorts of everyday items. In
modest sculptures and ensembles they want to show the beauty of what
is usually discarded without thought. The reusal is not meant as
criticism.
They
rather show us how lurid our rubbish can still be and how it can
still function in meaningful relationships. Also in the work of
Rodewijk criticism on our consumption patterns are only secondary.
More important is his fascination for the colours and forms of our
refuse. In that sense he is also an oldfashioned sculptor, although
one who uses unusual materials. more
english
Gedeelte uit: 'Voor de stad en de wereld' uitgave gemeentemuseum Den Haag. Domeniek Ruyters 1996
mailto Evert: info@evertrodewijk.nl
Evert Rodewijk Atelier: Cartesiusstraat 137E 2562SE Den Haag
Telefoon: 06 48482819
Website: www.evertrodewijk.nl
|
|
|
|
|
|
|
|
|
1984 |
'84' Kunstenaars tegen kruisraketten 'de Burcht' |
|
1985 |
Krijt op straat |
Parijs Provence Pisa |
1990 |
Den Haag |
|
1992 |
Koninklijke Academie beeldende Kunsten Galerie artishock de Gang Pulchrie |
Zwolle Den Haag Den Haag |
1993 |
Galerie Herensteeg |
Leiden |
1994 |
'starters op weg' toussaintkade |
|
1995 |
'Urban Sprawl' Kunstrai
'de dronken boot' |
Amsterdam
|
1996 |
'Biosphere II' W139 |
Amsterdam Amsterdam |
1997 |
'Dutch courage' Angels gate 'Floating parts' De begane grond 'Daily' Complex 7 |
Los Angeles USA Utrecht
|
1998 |
'Puzzling life' galerie Titanik |
Turku Finland |
1999 |
'The total and the individual' galerie Lutz Kunstrai Galerie Cellini |
Leiden |
2000 |
'Zomerbode II' Galerie Lutz one by one' Quartair 'Fluit' Galerie De telefooncel |
Delft Den Haag Delfte |
2001 |
Galerie de sigarenfabriek Gemeentemuseum galerie eend & Co |
Delft Den haag Boskoop |
2002 |
'Bargainhunt' Quartair 'Casuaristraat' |
Den Haag Den Haag |
2003 |
St. Ruimtevaart 'Amana' Galerie De Watertoren 'Het Bovenbos' Centrale Bibliotheek |
Den Haag
|
2004 |
Stevenshof bibliotheek 'De ruimtestad' Madurodam 'Dja' Atrium stadhuis 'Foto en Grafiek' Haagweg4 |
Leiden Den Haag Den Haag Leiden |
2005 |
'Something blue' Stroom 'Snoep in space' Space expo 'kunststof' Kunstkring Studio Hergebruik 'Shambhala' Segbroekbieb |
Den Haag Noordwijk Den Haag Rotterdam Den Haag |
2006 |
'Spatial Day' Hoogheemraadschap Rijnland 'Spatial Night' Kunstkring Villanuts |
Den Haag Den Haag |
2007 |
'Ontstaan'
'Plastic Paradise'
'Ruimtewezentjes' |
|
2008 |
'Ozibi' |
|
2009 |
'Cool Unica' |
|
2010 |
'Good Vibrations' Mk galerie 'Im Walde' Stichting Ruimtevaart |
Rotterdam
|
2011 |
'Zon' Schetsontwerp vide nieuw gemeentehuis |
|
2012 |
'plastic fantastic' LILYS |
Den Haag |
2014 |
'Beeld voor beeld' HBKK
'Om om' |
Den Haag
|
2018 |
'Pop up gallery' World trade center 'clean up buddies' |
De Bilt |
2019 |
'Paint' movie |
|
|
|
|